I dag er jeg veldig glad for å kunne ønske Ragnhild Kolden velkommen til bloggen min.
(Foto: Tove K. Breistein)
Ragnhild Kolden er født og oppvokst i Bøverdalen i Lom, og debuterer med en roman på Samlaget i høst. Hun begynte tidlig å fatte interesse for det å skrive. Dikt sto hennes hjerte nært, og flere av diktene hun skrev kom på trykk i lokalavisen. Kolden er utdannet innen filosofi, sosialantropologi, psykologi og kristendomskunnskap, og jobber til daglig som avdelingsleder ved Akademika på Blindern.
I 2001 ga hun ut diktboken "Ho inni meg", men det skulle gå ni år til før hun debuterte med en roman. Nå er "I Krig og Kjærleik" kommet ut.
"I Krig og Kjærleik" er en historisk roman om de menneskene som havnet på feil side under 2. verdenskrig. Det handler om Bjørn og Dagny som holder til i Trondheim, et sted hvor agentvirksomheten under krigen var stor. Og det handler om kjærlighet i en farlig tid.
Her kan du lese mer om romanen, og hvorfor Kolden ønsket å skrive den.
Du er ute med ”I Krig og Kjærleik” i haust. Kan du fortelje litt om den boka?
Det er ein roman om ondskap og svik, men også ein kjærleiksroman. Handlinga er lagt til Trøndelag i krigsåra, og hovudpersonane mine går i Gestapo si teneste i Trondheim. Dei blir svært knytta til kvarandre , og etterkvart kjærastar.
Korleis fekk du ida til denne romanen?
Eg har interessert meg for krigshistorie sidan eg var tenåring, og særleg problematikken motstand/landssvik. Kvifor var det så mange som hamna på feil side, og korleis kunne somme av dei gjeva seg med på angiveri og totrur? Eg er filosofiutdanna, og ”det ondes problem” har alltid interessert meg.
Boka di handlar om dei som hamna på feil side under krigen. Kvifor ville du skrive ein roman med dette temaet?
Fordi eg ville prøve å utforske korleis unge menneske vart dregne inn i teneste for okkupantane – korleis var det å vera ung i Norge i 1940, og var det enkelt å sjå kva som var rett og gale? Kunne det vore meg, om det skjedde i dag? Og er det sant at alt var berre rett og riktig på motstandssida?
Korleis har du gått fram for å gjere research til denne boka?
Eg har lese alt eg har kome over av dokumentarstoff frå krigen frå eg var ganske ung, sett i register og arkiv, lese aviser frå krigsåra og etterpå. Eg kunne sikkert skrive ein dokumentar eller biografi, men det skjønnlitterære gjev større rom for eigne måtar å nærme seg tema.
”I krig og kjærleik” er debutromanen din. Har du alltid drøymt om å bli forfattar, og korleis har vegen din fram mot ferdig utgjeving vore?
I grunnen er eg litt ”juksedebutant”, for eg gav ut ei diktsamling for ca.10 år sidan på eit lite forlag i Gudbrandsdalen. Men ja, eg har alltid drøymt om å bli forfattar. Vegen fram til denne utgjevinga har vore lang, mest fordi eg sjølv har litt problem med å levere frå meg uferdige tekster – neste gong vil eg nok ikkje vera så redd for å levere frå meg første eller andre utkastet til ei bok. ”I krig og kjærleik” er omskriven både tre og fire gonger før den vart send til forlaget.
Kvifor valde du å skrive på nynorsk?
Fordi nynorsk er målforma mi, sjølsagt.
Korleis er ein normal skrivedag for deg, og kva gjer du for å få inspirasjon under skriveprosessen?
Ein normal skrivedag startar grytidleg, gjerne i seks-tida, og varer så lenge eg orkar. Men dette er sjølsagt mest aktuelt når eg har fri frå jobb. I ei arbeidsveke blir det meir sporadisk at eg set meg ved pc’en. Eg les ofte gjennom det eg skreiv dagen før for å få inspirasjon, eller eg går ein tur med bikkja medan eg tenkjer gjennom kva kapitlet skal handle om. Og eg sluttar å skrive når det går lett, da er lett å koma i gang att dagen etter. Elles handlar skriving like mykje om disiplin som om inspirasjon – sjøl om ein ikkje er inspirert ein dag, må ein tvinge seg sjøl til å jobbe litt, og så går det dom oftast lettare etter kvart.
Har du planar om å skrive ein ny roman etter kvart?
Ja, eg held på med ein oppfølgjar til ”I Krig og Kjærleik” . Eg har også liggjande eit halvferdig romanmanuskript, kanskje det blir bok ein dag, for det er slett ikkje verst.
Kva for forfattarar er favorittane dine og kven har du lært mest av?
Det er eit vanskeleg spørsmål, merkeleg nok. Eg har så mange favorittar. Hvis eg skal nemne nokon, må det bli Edvard Hoem og Milan Kundera, kanskje. Og Jon Fosse. Og Tor Ulven. Og Enquist. Og om eg har lært noko av dei? Det har eg sikkert, og kjenner att ei god bok når eg ser ei. Men eg trur faktisk at eg har lært mest av å skrive og skrive og skrive.
Viss du berre skal lese tre bøkar i haust, kva for tre bøkar vil du då velje deg?
"Innsirkling", "Før jeg brenner ned" og "Fiolinane". Utan tvil. Tiller, Heivoll og Leikvoll. Dei er dei tre beste akkurat nå.
Viss du fekk høve til å leke journalist og stille deg sjølv eit spurnad om denne boka, kva ville spurnaden bli og kva ville du svare?
Er det verkeleg nødvendig å gjeva ut fleire bøker om krigen?
Ja, det er det verkeleg. Og særleg skjønnlitteratur, for det finst det nesten ingen ting av i Norge. Og særleg om landssvikar-sida, dei finst det enda mindre om (om ein ser bort frå alle tekster som prøver å demonisere dei).
Er det noko du ynskjer å leggje til?
Syns det er veldig hyggeleg at du ville intervjue meg, og håpar du likar boka!
Tusen takk for at du stilte opp til dette, Ragnhild Kolden.
"I Krig og kjærlighet" har allerede rukket å få endel oppmerksomhet. Kolden er plukket ut som månedens november - debutant i Norli. "Verd å merke seg ... Ragnhild Koldens bok [er] til å få forstand av, den borer dypt", skriver Terje Stemland i Aftenposten. Jeg leser denne boken nå.
Labels: 2. verdenskrig, gestapo, i krig og kjærlighet, kritikerrost, motstandsfolk, Ragnhild kolden, samlaget
